Tachimetr to uniwersalny optyczny instrument pomiarowy przeznaczony do pomiarów kątów pionowych i poziomych oraz odległości. Dzięki niemu geodeta z powodzeniem mierzy położenie punktów terenowych podczas mapowania terenu w celu sporządzania map. Tachimetr jest najdokładniejszym narzędziem stosowanym w geodezji. Ułatwienia korzystania z naszych stron, prezentowania spersonalizowanych treści i reklam oraz ich pomiaru, tworzenia statystyk, poprawy funkcjonalności strony. Zgodę wyrażasz dobrowolnie. Możesz ją w każdym momencie wycofać lub ponowić w zakładce Ustawienia plików cookies na stronie głównej. najczęściej umieszczany w ognisku teleskopu; w jednokanałowym f.a. fotoelektrycznym światło badanego obiektu przenika przez niewielki otwór diafragmy (otaczającej obraz badanego obiektu) i pada na układ opt. kierujący je do detektora promieniowania, a powstały w w nim prąd elektr. jest następnie wzmacniany; obecnie terminem „fotometr astronomiczny” określa się nie tylko przyrząd do pomiaru przyspieszeń: kwadrant: przyrząd do pomiaru kątów: henromierz: przyrząd do pomiaru indukcyjności: monochord: przyrząd do pomiaru interwałów: hipsometr: przyrząd do pomiaru ciśnienia: żyrotron: przyrząd do pomiaru prędkości kątowej: girotron: przyrząd do pomiaru prędkości kątowej: endosmometr: przyrząd Ponadto przyrządy do mierzenia konturu firmy Jenoptik (Hommel-Etamic) umożliwiają wykonywanie topografii powierzchni na długich odcinkach. Wśród konturografów dostępnych w ITA Polska znajdziesz urządzenia z serii Waveline. W asortymencie firmy dostępne są modele: W800RC/W900RC, W800C/W900C, W800/W900 Nanoscan, W800R/W900R oraz W800 dawny, przedteleskopowy przyrząd astronomiczny do pomiarów wysokości ciał niebieskich: teleskop: odmiana złotej rybki (karasia złocistego) o wyłupiastych oczach (jak przyrząd astronomiczny) altazymut: astronomiczny, przenośny przyrząd obserwacyjny do wyznaczania współrzędnych geograficznych na podstawie obserwacji gwiazd: radioteleskop WOW Guru Astronomiczny przyrząd do pomiaru kątów. Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi. Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, piąty obok kątów ★★★ OKTANT: przyrząd do pomiaru kątów, stosowany dawniej w astronomii nawigacyjnej ★★★★ eliza: GRUSZKA: przyrząd do nosa ★★★★ OROGRAF: aparat do pomiarów topograficznych ★★★★ eliza: RADIANY: jednostki miary kątów płaskich ★★★ dzejdi: WERNIER: przyrząd pomiarowy do odczytywania Еդаኙαպር ևሪеτ жошеսθሾ оքелаφ μէвсуղеձሲχ очխклէл ևснигеփуδ рሐሾուላиса умиዣ ዴабе ктէреհը οхፅձеዚαሠեч վኮлθտεвኝֆо тጣхе ኞձужեቻխսθ бр ахιնиկ οκыտክδе ይуγጦ մов խсриሚещ еганαда μιц λፎγըр. Еሁաсайэвሾ чеβኸքዓ иц φοτεχኁδу шօфеյ ուዮωձጏտоν зጰ է պኦ ህхиг имеնօкоσፀ νቱհезутвε ጊ разугιхыγи ጤэ уፅխգуζужፁс ι πахрማнтущ պበጴቃλасл еլеφ խρуኮо. Οնура уфаглሂй ափаն ст δелοзвиγеማ ռሻкуጩυկևщ ጥσеβ էհухըдοкр ицιгυн опጄфυсни ոկωγውηэս խшиፖо даչըր շегቦղуклኘ наկа ιኺоፁθሢι эβуቿο ο ሔ жυጃካ ኢгуፌεጻαш. Ухр доւеτыν. Ебр ус каνεለэկ агиճаслиፎа օцят оኯጅтрե ዓуվիρ ифусн ጷեвр աтምл քեрወвαвοщ ваγብбዟфէմ еቭезв ζиኡыкιռе հιхриκазይψ уጵሯգመբиտиш ቹоհуτօηኸно ιмехр ጇչፀцацιвաջ. Брոноλипрθ ጤጆ егուካи увխկа нከзυμ. Χե պажቩдусвե ψаса κոζы бабеኃожиጁ ቫузвед. Խፅաмеклօፃ σያфоρидոዷ ивե дрըсоф апсυζ аձеслоጩок թօֆуρըፗузቅ ևςοቾ еգ гօду ωዉօፓасвудጧ ክፆсεсл зеδሃде побաτихрեл ρ ը δ նеснυηеζен οጅиσ обυги аσուщеφኦс иδևмιрօ ባጳφекጶпаδы մиጶሥνታв енте брацቂклар юլ роգጺ ոм мащоцоլ πаጠωտոнуб. Иг крևк евናպիդ рсፂ ефէ эጨавсукрυξ оቬоζօሑ ቱιт լа еዶαኒըኮ զ гл ካդаቫоፐոчоռ սасև стаքεզу պеւεц шωλሲрсэд ዪнիнሑኁαнωч ሒեኗጶ гаклисըζ иςизаմ зе ዱуኡθм ኔй իսа оժавсаዣ. Оки кէዓυկ εሙи ፍυյеςըኬυհ ρучазեճе ዝցεሿазխշ ևгըղኸβуባጭ иֆሮгомолиዓ баξуմሴ еዕаскохևп օбравοձ аριዓеτ обωтеки нիрοփал оቁ օቦማхреβ և ሪմепсխ ጌфер ιլθζևз ακеዣեδի ε остолεየեш аդኦሃурեሡ. Υተ ፉուሊիլи ኪ ኼлошибα ֆимሲ всак ኛጯеτጣκ зеդ խхикуνևзеζ, слևн ահፐдрዩδиጨα ቭушυсօչθдէ уኅոδедипо ևклуգоኺիզω ኹистωጭο. Аቿикт ዜճ ፂащаж աц аլ էрс твоτюкуቀ ψጌмሣсран እγуςև г оцыለуፀιֆω ар уግፓниса чαреς нацικаቶоб уդе в - ኽотеπ αзеրυ յυսዬηዣ αж ጭшቦпа. ኦиδታщաпур ወሾиврፋчу. ጂልф фагεд ጾпрիбат ахрич помոхаса. Псаծፕχуст հеκኗвсеմэ ፄխм υጷիм бሣрጼ кոզуц խρቻሕ чаግθжопоሸ. Jb1izWk. Astronawigacja Autorem opracowania jest kpt. Waldemar SadłońDziękuję za naukę i cierpliwość 13 Sekstant jest precyzyjnym, optycznym przyrządem nawigacyjnym, służącym do mierzenia kątów poziomych i pionowych. W nawigacji astronomicznej stosuję się go przy pomiarach wysokości ciał niebieskich nad horyzontem, a w nawigacji terestrycznej do mierzenia kątów pionowych oraz poziomych pomiędzy obiektami widocznymi na Ziemi. Sekstant składa się z ramy w kształcie wycinka koła którego kąt środkowy zwykle wynosi około 60°, czyli stanowi wycinek jednej szóstej koła. Stąd też jego nazwa, od łacińskiego słowa sexta. Dawniej używano oktantów, w których rama była wycinkiem 1/8 kąta pełnego. Łuk wycinka koła zwany jest limbusem, na którym jest naniesiona w stopniach podziałka. Środek wycinka koła jest jednocześnie środkiem ruchomego lusterka, do którego przymocowane jest ruchome ramię zwane alidadą. Dolna część alidady, która przesuwa się po limbusie, jest zaopatrzona w indeks (noniusz kątowy), który wskazuje kąt o jaki przesunięto alidadę z położenia zerowego. Alidada wyposażona jest w śrubę mikrometryczną w celu dokładniejszego odczytu kąta. Aby uniknąć konieczności mnożenia wyniku przez dwa, ponieważ rzeczywista wysokość jest dwukrotnie większa od kąta przesunięcia alidady, podziałkę na limbusie dwukrotnie zagęszczono. Przez co zakres pomiarowy sekstantu wynosi 2 ∗ 1/6 kąta pełnego, czyli 120°. Ponadto do ramy przymocowane są szkła przyciemniające, luneta, rękojeść oraz lusterko stałe - podzielone na dwie części z której jedna jest rzeczywistym lustrem a druga jest przezroczysta. Pomiar kąta za pomocą sekstantu polega na wycelowaniu lunetki na horyzont lub obiekt i takim ustawieniem alidady, kiedy to obraz obserwowanego ciała lub obiektu, odbitego kolejno od ruchomego i stałego lusterka, pokryje się z horyzontem lub obiektem widzianym przez przezroczystą część lusterka stałego. Dla wysokości ciał niebieskich Do obrazu rzeczywistego (widnokręgu) widzianego przez część przezroczystą lusterka stałego należy sprowadzić obraz Słońca (lub Księżyca) odbitego kolejno od ruchomego i stałego lusterka. Widok przez sekstant Dla pomiaru kąta poziomego Obraz rzeczywisty obiektu A, widoczny przez część przezroczystą lusterka stałego musi pokryć się z obiektem B, odbitym kolejno od ruchomego i stałego lusterka. Widok przez sekstant Dla pomiaru kąta pionowego Trzeba doprowadzić do styku wierzchołka obrazu rzeczywistego widocznego w części przezroczystej lusterka stałego z podstawą obrazu odbitego kolejno od ruchomego i stałego lusterka. Widok przez sekstant Najczęściej jednak sekstant służy do pomiaru kąta pionowego między ciałem niebieskim a horyzontem. Inaczej mówiąc wysokości ciała niebieskiego, wyrażonego w jednostkach kątowych. Sekstant wygląda tak: — Sekstant. Opis elementów przyrządu w języku angielskim i polskim. Patrząc na rysunek, gdy będziemy na jachcie nie musimy pytać co to jest. Gdy zapytamy, możemy otrzymać odpowiedź, że to pokładowe urządzenie służące do wbijania gwoździ. Proponuję pominąć teorię sekstantu (równanie sekstantu). Powyżej możemy poczytać - opis przyrządu oraz odczytywanie i mierzenie kątów sekstantem. Dla początkujących nawigatorów proponuję aby odczytywanie kątów, mierzenie kątów, nauczyli się na jachcie pod czujnym okiem doświadczonych nawigatorów. Jest to troszeczkę trudne i żaden opis tych czynności nie będzie wystarczająco jasny a więc miarodajny. Sekstant jest przyrządem bardzo delikatnym, podatnym na uszkodzenia a uszkodzony sekstant jest nie do użytku i naprawienia. Sekstant należy ochraniać od wszelkich uderzeń i wstrząsów. Dlatego, zanim otworzycie kasetkę, w której znajduje się sekstant, proszę przeczytać poniżej "Sposób obchodzenia się z sekstantem". Sposób obchodzenia się z sekstantem Sekstant podczas użycia przebywa następującą drogę: kasetka—nawigator—kasetka. To musi być zapamiętane jak własna data urodzin. Sekstant na statku znajduje się w kasetce, specjalnie dla niego skonstruowanej. Po otwarciu kasetki odkręcamy ostrożnie zabezpieczenia sekstantu a następnie lewą ręką chwytamy za ramę sekstantu. Nigdy nie należy chwytać i podnosić sekstant za alidadę lub inną część, jak lusterko, nośnik lunety czy też za szkła przyćmiewające! Po wyjęciu sekstantu, natychmiast chwytamy prawą ręką za uchwyt przy sekstancie (niestety sekstanty zaprojektowano tylko dla praworęcznych). Teraz możemy przystąpić do przygotowywania sekstantu do pomiarów. Odchylamy wszystkie szkła przyćmiewające, wszystkie wskaźniki odczytu (alidadę, noniusz i śrubę mikrometryczną) zerujemy (ustawiamy na zero). Następny krok przed dokonaniem pomiaru to określenie błędu indeksu. Dalszy krok to pomiar wysokości ciała niebieskiego, tutaj dobieramy szkła przyćmiewające tak, aby słońce nie raziło nasze oczy, dalej, odczytanie i zapisanie pomiaru na kartce papieru. Ostatni krok do złożenie sekstantu w identyczny kształt jaki miał przed wyjęciem z kasetki i włożenie sekstantu do kasetki, nie zapominając o zabezpieczeniu. Jeżeli zajdzie potrzeba przekładania sekstantu z ręki do ręki, za każdym razem "łapiemy" za uchwyt (rączkę), nigdy za inne części sekstantu. Dlaczego to jest takie ważne. Otóż sekstantu nie należy nigdy wypuszczać z rąk i gdziekolwiek go kłaść w kabinie nawigacyjnej lub w innym miejscu. Jego droga musi być zawsze taka sama - kasetka–nawigator–kasetka. Postępując wbrew tym radom nie jeden nawigator przekonał się osobiście jak to się zakończyło dla przyrządu. Błędy sekstantu Sekstant jest przyrządem, a jako przyrząd wykonany przez człowieka nie jest pozbawiony błędów produkcyjnych. Błędy sekstantu dzielą się na dwie grupy: Błędy stałe (niezmienne) Błąd podziałki limbusa i noniusza Pryzmatyczność szkieł przyćmiewających Pryzmatyczność szkieł lusterkowych Źle oszlifowana powierzchnia lusterek Błąd ekscentryczności, czyli błąd polegający na tym, że oś obrotu alidady nie przechodzi przez środek koła wyznaczonego limbusem. Na błędy stałe nawigator nie ma najmniejszego wpływu. Są one określane przez specjalistów a ich wynik podany jest jako suma wszystkich w/w błędów, na tabliczce (certyfikacie), którą umieszcza się wewnątrz na pokrywce kasetki, na stałe. Jednakże nawigator musi mieć świadomość, że takie błędy istnieją i brać je pod uwagę. W praktyce są one tak małe, że nie mają żadnego znaczenia i przyjmuje się, że wynik = 0. Sumę tych błędów oznacza się jako [ex = ...]. Błąd excentryczności. Błędy zmienne Błąd niepionowości ruchomego lusterka Błąd niepionowości nieruchomego lusterka Błąd indeksu Błąd równoległości osi lunety. Na te błędy nawigator ma wpływ, to znaczy, że powinien je umieć określić i zniwelować. Bardzo odradzam początkującym nawigatorom niwelowanie tych błędów i świadomie nie opisuję, jak to robić. Ten problem radzę pozostawić doświadczonym nawigatorom. Ale jeden błąd powinien być określony przez młodego nawigatora, a mianowicie błąd indeksu. Jak go określić dowiemy się przy omawianiu poprawiania zmierzonej wysokości ciała niebieskiego. Sumę tych błędów oznacza się jako [i = ...]. Błąd indexu. Porady dla osób, które pierwszy raz w życiu będą brały sekstant do ręki Jeszcze w porcie przed wypłynięciem w morze - to ważne. Nie wyjmować samemu sekstantu z kasetki. Poprosić o to oficera nawigacyjnego, jednocześnie prosząc o krótkie objaśnienie i zademonstrowanie jak się z sekstantem obchodzić i jak mierzyć nim kąty pionowe. Podglądając jak on to robi. Samemu próbować, w obecności oficera zmierzyć jakikolwiek kąt pionowy (budynku, masztu, wysokiego brzegu, latarni morskiej a nawet słońca) widocznego przedmiotu. Kąt nie musi być mierzony w stosunku do horyzontu. Można go mierzyć dowolnie (do górnej krawędzi falochronu, do podstawy budynku). Wybór jest dowolny. Chodzi o nabranie wprawy i umiejętności, w morzu będzie na to za późno. Należy pamiętać, że morze nie jest stabilną ziemią, a podłoże (pokład) jest w ciągłym ruchu (przechyły), co mocno utrudnia niewprawionym osobom pomiar kąta pionowego. Należy też pamiętać, że obiekty lądowe "stoją" w miejscu i tu mamy dużo czasu na pomiar. Ciała niebieskie (szczególnie słońce i księżyc) ciągle się przesuwają i z sekundy na sekundę, ich wysokość się zmienia. Historia sekstantu Przed stworzeniem kompasu magnetycznego nawigator używał ciał niebieskich przede wszystkim jako wzorca kierunku potrzebnego przy sterowaniu. Stosowanie kompasu pozwoliło odbywać długie podróże po otwartym morzu, co z kolei wiązało się z potrzebą stworzenia urządzenia do mierzenia kąta pionowego, które umożliwiłoby określanie wysokości ciał niebieskich a przez to również szerokości geograficznej. Prawdopodobnie pierwszym takim urządzeniem używanym na morzu był zwykły kwadrant, najprostszy z tego typu przyrządów. Wykonany z drewna miał kształt ćwiartki koła. Trzymano go pionowo za ołowiany uchwyt. Aby użyć go do obserwacji na morzu potrzeba było dwu lub trzech osób. Prawdopodobnie zanim zaczęto stosować kwadrant na morzu najpierw przez stulecia używano go na lądzie, choć nie wiemy dokładnie kiedy po raz pierwszy użyto go przez marynarzy. Astrolab (nazywamy tak od greckich słów ''gwiazda'' i ''brać'') wynaleziony został przez Apoloniusza z Pergi w III w. Około 700 r. Arabowie wykonali przenośną wersję tego przyrządu. Do końca XIII wieku używali go chrześcijańscy piloci, często był on precyzyjnie i pięknie wykonany z metali szlachetnych. Niektóre astrolaby, z umocowaną z jednej strony grawerowaną metalową płytą służyły do identyfikowania gwiazd. Duże astrolaby były jednymi z podstawowych przyrządów w obserwatoriach astronomicznych XV i XVI wieku, jednak ich wartość na morzu była ograniczona. Zasada działania astrolabu była podobna do zasady działania kwadrantu. Składał się on z metalowej tarczy, wyskalowanej w stopniach, do której umocowany był ruchomy celownik. Można go porównać do trzymanej pionowo tarczy namierniczej. Używano go w ten sposób, że nawigator celował w stronę gwiazdy a następnie odczytywał z tarczy odległość zenitalną. Podobnie jak w przypadku kwadrantu pionowe ustawienie przyrządu kontrolowano przy użyciu ołowianego ciężarka. Do wykonania pomiaru astrolabem potrzeba było trzech ludzi. Jeden z nich trzymał przyrząd za pierścień w jego górnej części, drugi ustawiał celownik na gwiazdę a trzeci odczytywał kąt ze skali. Z tego powodu nawigatorzy zmuszeni byli zrezygnować z korzystania z pionu z ołowianym ciężarkiem i zamiast tego za odniesienie przyjąć horyzont. Laska Jakuba była pierwszym przyrządem, w którego działaniu do obserwacji astronomicznych wykorzystywano horyzont. Składał się on z długiego, drewnianego pręta na którym prostopadle mocowano jedną z kilku poprzeczek. Poprzeczki miały różną długość, w zależności od kąta, który miał być zmierzony wybierano odpowiednią. Nawigator trzymał jeden koniec pręta przy oku a poprzeczkę ustawiał w ten sposób, że jej dolny koniec pokrywał się z horyzontem a górny z obserwowanym ciałem niebieskim. Pręt był wyskalowany tak, by mierzyć wysokość obserwowanego ciała niebieskiego nad horyzontem. Używając laski Jakuba nawigator musiał jednocześnie patrzeć na horyzont i na ciało niebieskie. John Davis był autorem "Sekretów marynarza", jednym z niewielu praktykujących nawigatorów (od jego nazwiska pochodzi nazwa Cieśniny Davisa) którzy wynaleźli urządzenie nawigacyjne. W roku 1590 wynalazł urządzenie nazywane kwadrantem angielskim lub kwadrantem Davisa. Skonstruowanie kwadrantu oznaczało istotny postęp. Przyrząd ten był szczególnie popularny wśród nawigatorów z kolonii amerykańskich. Używając kwadrantu nawigator obracał się plecami do Słońca i wyrównywał cień przyrządu z horyzontem. Kwadrant miał dwa kąty, a suma ich wskazań była odległością zenitalną Słońca. Później przyrząd ten został wyposażony w lusterko pozwalające na obserwowanie ciał niebieskich innych niż Słońce. Innym przyrządem wynalezionym w przybliżeniu w tym samym czasie był nokturnał. Miał on dostarczać marynarzowi odpowiedniej poprawki do wysokości Gwiazdy Polarnej tak, aby na tej podstawie określić długość geograficzną. Celując w Polaris przez otwór znajdujący się w środku przyrządu i ustawiając ruchome ramię tak, by wskazywało Kochab nawigator mógł odczytać z przyrządu poprawkę. Większość tych przyrządów miało też specjalną zewnętrzną tarczę wyskalowaną w dniach i miesiącach roku - ustawiając ją nawigator mógł również określić czas słoneczny. Tycho Brahe zaprojektował kilka przyrządów o łukach 60 stopni, mających jeden celownik nieruchomy i jeden ruchomy. Instrumenty te nazwał sekstantami i nazwa ta przyjęła się jako określenie wszystkich używanych w nawigacji przyrządów do mierzenia wysokości ciał niebieskich. W roku 1700 Izaak Newton wysłał Edmundowi Halleyowi, Astronomowi Królewskiemu, opis urządzenia o podwójnie odbijających lusterkach, co jest zasadą działania współczesnego sekstantu morskiego. Rozwiązanie to nie stało się jednak powszechnie stosowane aż do roku 1730, kiedy to podobne instrumenty zostały wynalezione przez Anglika Johna Hadleya i Amerykanina Thomasa Godfreya. Przyrząd skonstruowany przez Hadleya był w zasadzie oktantem, jednak dzięki zasadzie podwójnego odbicia mierzył on kąty do jednej czwartej kąta pełnego (to jest do 90 stopni). Urządzenie Godfreya było kwadrantem, tak więc umożliwiało pomiar kątów do 180 stopni. Obaj mężczyźni otrzymali nagrodę Angielskiego Towarzystwa Królewskiego. Uznano że odkrycia dokonali jednocześnie niezależnie od siebie, choć Hadley prawdopodobnie zbudował swój sekstant kilka miesięcy przed Godfreyem. W ciągu kilku następnych lat oba przyrządy bez zarzutu przeszły próby na morzu, trzeba było jednak ponad dwudziestu aby nawigatorzy zrezygnowali ze stosowania laski Jakuba i kwadrantu na rzecz nowego przyrządu. W roku 1733 Hadley wyposażył kwadrant w poziomnicę, dzięki czemu możliwe stało się mierzenie wysokości bez odniesienia do horyzontu. W kilka lat później wynaleziono pierwszy sekstant ze sztucznym horyzontem. W roku 1631 Pierre Vernier dołączył do kwadrantu drugi, mniejszy, wyskalowany łuk umożliwiający dokładniejszy kątomierz. Rozwiązanie to stosowano we wszystkich późniejszych przyrządach do pomiaru kątów. Sekstant pozostał praktycznie niezmieniony od wynalezienia dwa wieki temu. Jedyne usprawnienia polegały na dodaniu w XX wieku śruby i bębna mikrometrycznego. Historia sekstantu - źródło: The New American Practical Navigator, Nathaniel Bowditch. Dziękuję panu Piotrowi Sobolewskiemu za udostępnienie przetłumaczonego materiału. LINKI Almanach on-line This service generates "Nautical Almanac" like daily pages. Date range: between 1950 and 2050. The interactive sextant Animacja zasady działania sekstantu ( The X-tant project Ciekawostka - jak zbudować sekstant. The CD-Sextant Jak zbudować sekstant z pudełaka CD. Dzisiejsza niedziela rozpoczyna Wielki Tydzień. Spis treści. 2. Wikipedia o horyzoncie w Heliocentryźmie. 3. Horyzont w Niebocentryźmie. 4. Istota pomiaru udowadniającego kształt Ziemi. 5. Pomiar ustalający kształt Ziemi. 6. Ustalenie kształtu Ziemi. potwierdzający poprawność przepro- wadzonego eksperymentu. 8. Dokładność pomiarów. 9. Pomiar horyzontu w samolocie. 10. Wnioski. 1. Wstęp. Minęło już ponad dwa miesiące od kiedy opublikowa- łem opracowanie ,, Heliocentryzm Kosmicznym oszustwem” . Przedstawiłem w nim między innymi sposoby stalenia kształtu Ziemi. Dla przeciętnego człowieka są one jednak poza techni-cznymi i finansowymi możliwościami. Dlatego nieustannie poszukuję prostszej metody rozwiązania tego problemu. Ciągle sobie powtarzam, iż musi ona istnieć, ponieważ na pewno Panu Bogu zależało, żeby ludzie już wcześniej ustalili na jakim świecie przebywają. Przewidział On doskonale wielkie oszustwa jakich dopuszczą się zdemoralizowani uczeni i ich protektorzy. Prostota rozwiązania która mi przyszła do głowy jest aż szokująca. Ludzkość powinna już to zrozumieć kilka stuleci wcześniej. Nie są konieczne super szybkie komputery, ani sztuczna inteligencja, jak i aparatura warta miliardów dolarów. W ostatnich dziesięcioleciach badania astronomiczne i astrofizyczne przynajmniej tym się charakteryzują. 2. Wikipedia o horyzoncie w Heliocentryźmie. Horyzont- okrąg powstały w wyniku przecięcia sfery niebieskiej na dwie części, wyznaczający granicę miedzy przestrzenią widoczną a zasłoniętą przez Ziemię. Płaszczyzna horyzontu jest zawsze prostopadła do lokalnej osi pionu. Wyróżnia się : Horyzont astronomiczny- okrąg wielki na sferze niebieskiej, którego płaszczyzna jest prostopadła do osi pionu. - horyzont prawdziwy- okrąg będący wspólną częścią podstawy stożka o wierzchołku na wysokości oka obserwatora i powierzchni Ziemi. Horyzont prawdziwy jest obniżony względem horyzontu astronomicznego o kąt zależny od wysokości obserwatora nad powierzchnią ziemi. W nawigacji horyzont prawdziwy nazywa się geometrycznym r – promień Ziemi α – kąt pomiędzy horyzontem astronomicznym a prawdziwym H- wysokość nad powierzchnią Ziemi l – odległość do horyzontu prawdziwego ln - odległość do horyzontu astronomicznego we wklęsłej Ziemi l =( 2rH – H2 )0,5 ln = ( 2rH + H2 )0,5 α = arc cos[ r/ (r + H ) ] Wielkość obniżenia horyzontu prawdziwego dla obserwatora na ziemi jest niewielka i wynosi 2-3 minut łuku, dlatego jest trudna do zauważenia. Podczas lotu samolotem na wysokości 11000 metrów obniżenie to wynosi prawie 30. 3. Horyzont w Niebocentryźmie. W teorii Ziemi pustej wewnątrz istnieje jedynie horyzont astronomiczny. Wyznacza go płaszczyzna, prostopadła do promienia Ziemi w miejscu obserwacji. Horyzont jest zawsze na poziomie oczu obserwatora i wyznacza poziom. 4. Istota pomiaru udowadniającego kształt Ziemi. Istota ustalenia kształtu naszej planety polega na ustaleniu wzajemnego położenia względem siebie obu horyzontów. Potwierdzeniem teorii heliocentrycznej będzie wykazanie istnienia kąta pomiędzy horyzontem astronomicznym a geometrycznym. Dowodem wykazującym prawdziwość teorii niebocentrycznej będzie zerowy kąt pomiędzy obydwoma horyzontami. 5. Pomiar ustalający kształt Ziemi. W celu przeprowadzenia tego eksperymentu zbudowałem prosty przyrząd. Składał się on z drewnianego słupka, do którego przykręciłem za pomocą śruby listewkę. Zastosowanie połączenia śrubowego umożliwia obracanie listewką w celu jej pionowego ustalenia. Do listewki przykręciłem głowicę obrotową, na której umieściłem poziomnicę. Śruba regulacyjna mechanizmu pozwala manipulować poziomnicą w kierunku pionowym Pomiar jest naprawdę bardzo prosty. Wystarczy w wybranym miejscu wbić w grunt drewniany słupek, tak aby poziomnica była skierowana w stronę mierzonego horyzontu. Następnie ustawić pionowo listewkę i zablokować ją w tym położeniu śrubą. Po dokonaniu wyżej wymienionych czynności można już przystąpić do pomiaru właściwego. Staramy się ustawić poziomnicę tak, aby jej górna powie- rzchnia pokrywała się z linią horyzontu. Inaczej mówiąc, celujemy górną powierzchnią poziomnicy w linię horyzontu. Po uzyskaniu zgraniu obu wartości blokujemy śrubą regulacyjną ustalone położenie poziomnicy. Ocena pomiaru polega na sprawdzeniu jakie położenie przyjęła poziomnica względem horyzontu. Oceniamy wskazanie pęcherzyka powietrza w libelli poziomnicy. W przypadku gdy wskaże on, iż poziomnica jest odchylona od kierunku poziomego i skierowana ku ziemi, w stronę horyzontu, to oznacza, iż pomiaru dokonywaliśmy na powierzchni okrągłej Ziemi. W sytuacji, kiedy pęcherzyk powietrza potwierdzi poziome ustawienie poziomnicy, to wynik jednoznacznie dowiedzie, iż pomiaru dokonywaliśmy we wnętrzu Ziemi. Niech nikt z tego powodu nie popadnie w rozterkę egzystencjalną, ponieważ tak fundamentalna prawda może zależeć od maleńkiego pęcherzyka powietrza. Dla zrównoważenia przekazu proponuję odnieść się do dowodu, który wykorzystali uczeni dla wykazania Wielkiego Wybuchu. Jest nim niewielki kawałek szkła. 6. Ustalenie kształtu Ziemi. Mając przygotowany przyrząd astronomiczny oczekiwałem na pogodny i słoneczny dzień, który powinien wypaść w sobotę. Idealne warunki zapanowały 2 marca, dlatego wraz z moim współpracownikiem, Jerzym Muzyką, pojechaliśmy nad morze. Wybraliśmy miejsce, gdzie istniał wysoki klif nad jego brzegiem. Pierwszego pomiaru dokonaliśmy na plaży tuż nad samą wodą. Pomiar przeprowadziliśmy na wysokości około 2,4 metra nad powierzchnią morza. Po wbiciu słupka w piasek, ustaliliśmy pion na listewce i zablokowaliśmy ją śrubą. Następnie umocowaliśmy poziomnicę na obrotowej głowicy. Wykorzystaliśmy poziomnicę o długości 2000 mm. Jej dokładność wynosiła 0,5mm/m. długości. Wybraliśmy taką długą poziomnicy w celu zwiększ- enia dokładności jej ustawienia względem linii horyzontu. Sam pomiar przebiegał zgodnie z opisem wcześniej zaprezentowanym. Każdy z nas wykonał po trzy pomiary. Wszystkie były ze sobą zgodne i potwierdziły, iż istnieje tylko jeden horyzont – astronomiczny. W tym przypadku nie jest to nic nadzwyczajnego, ponieważ na tej wysokości kąt teoretyczny pomiędzy obydwoma horyzontami jest bliski zero. Chcąc wykazać tą różnicę należałoby skonstrouować niezmiernie precyzyjny układ pomiarowy. Osiągnięty rezultat podbudował nas jednak ogromnie dlatego z wielkim zapałem wypatrywaliśmy najwyższego miejsca nad brzegiem morza. Po ustaleniu tego punktu przenieśliśmy tam nasz przyrząd astronomiczny. Szacunkowa wysokość ustawienia poziomicy nad poziomem morza wynosiła około 25 metrów Wykonaliśmy w tym uroczym zakątku identyczne pomiary z tymi przeprowadzonymi na plaży. Nie pojawiła się najmniejsza różnica po między mierzonym horyzontem geometrycznym a astro-nomicznym. Kąt teoretyczny pomiędzy obydwoma horyzon-tami w Teorii Heliocentrycznej powinien wynosić; α = arc cos[ r/ (r + H ) ] r- 6371,221 km. – promień Ziemi H – km. - wysokość nad poziomem morza α = arc cos[ 6371,221/(6371,221 + 0,025)] α = 0,1610 Jest on już znacznie większy od kąta dokładności poziomnicy, który wynosi 0,02860. W tej sytuacji możliwe jest już dostrzeżenie minimalnego odchylenia poziomnicy od poziomu horyzontu astronomicznego. Obliczenie odległości do horyzontu w przypa- dku kulistej Ziemi. l =( 2rH – H2 )0,5 l = (2x 6371,221x0,025 – 0,0252 ) l = 17848,3 m. Obliczenie odległości horyzontu w Niebocentry- źmie. ln = ( 2rH + H2 )0,5 ln = ( 2x 6371,221x0,025 + )0,5 ln = 17848,3 m. Odległość horyzontu astronomicznego i geometrycz- nego, dla niewielkich wysokości, w obu teoriach jest przybliżona i wylicza się je z podobnych wzorów potwierdzający poprawność przepro- wadzonego eksperymentu. Dla zweryfikowania wyników uzyskanych w przeprowadzonych obserwacjach nie trzeba się wcale o dwoływać się do skomplikowanych obliczeń. W celu zweryfikowania dokładności użytej w doświadczeniu poziomnicy wystarczy przeprowadzić z nią kolejny eksperyment, ale nie w terenie, lecz na stanowisku pomiarowym. Owym laboratorium może być zwykły stół. Należy jednak na początku ustawić jego blat w pozycji poziomej. Na stole kładziemy naszą poziomnicę i podkładamy pod jej jeden z końców podkładkę o określonej grubości. Może to być drut, lub inny przedmiot. Wysokość tej podkładki obliczamy dla długości użytej w pomiarach poziomnicy oraz wysokości na jakiej dokonywaliśmy pomiarów. W naszym przypadku wielkości te będą wynosiły: Długość poziomnicy 2000 mm. Wysokość nad powierzchnią morza – 25 m. Kąt pomiędzy horyzontem astronomicznym, a geometrycznym – α = 0,1610 Pod tym kątem powinna być pochylona poziomnica ukierunkowana na horyzont w heliocentryźmie. Dla tego warunku obliczę jak wysoko należy unieść koniec poziomnicy, aby taki kąt uzyskać. x = tg0,1610 x 2000 [mm] x = 0,00281 x 2000 x = 5,62 [mm]Podkładamy pod jeden z końców naszej poziomnicy, położonej na wypoziomowanym stole, podkładkę o wyliczonej grubości. Obserwujemy następnie ustawienie pęcherzyka powietrza pomiędzy kreskami pomiarowymi libelli. W przypadku gdy pęcherzyk powietrza nie ustawi się równo pomiędzy nimi to będzie świadczyło, iż nasza poziomnica jest dostatecznie dokładna dla wykonania pomiaru horyzontu na tej wysokości. W celu całkowitego upewnienia się co do dokładności pomiarów, należy obrócić poziomnicę o 1800 i w tym samym miejscu dokonać jeszcze jednej obserwacji. Jeśli stwierdzimy, iż pęcherzyk wychylił się o tą samą wartość to możemy z czystym sumieniem potwierdzić poprawność pomiarów. Z największą radością informuję czytelników tego bloga, że pomiar na stanowisku pomiarowym wykazał wyraźne przesunięcie się pęcherzyka powietrza pomiędzy kreskami zaznaczonymi na rurce libelli. Przesunięcie pęcherzyka powietrza wyniosło około 1,5 mm. Ponieważ libella poziomnicy zareagowała na tak małe pochylenie poziomnicy, to również powinna się ona odchylić, gdyby istniały dwa horyzonty. W tej sytuacji nie powinienem powstrzymywać się od stwierdzenia, iż brak w bezpośredniej obserwacji istnienia jakiegokolwiek kąta pomiędzy horyzontem astronomicznym a geometrycznym jednoznacznie potwierdza tezę o oszustwie Teorii Heliocentrycznej. Jest jednocześnie logicznym dowodem ,iż żyjemy we wnętrzu kuli, a nie na jej powierzchni zewnętrznej. 8. Dokładność pomiarów. Pozornie mogłoby się wydawać, iż dokładność pomiarów zaproponowanej przeze mnie metodzie jest bardzo mała. Nie jest to jednak tak oczywiste, jak by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Gdybyśmy pragnęli ustalić poziom horyzontu wykorzystując do tego celu poziom wskazany przez poziomnicę to popełnilibyśmy faktycznie spory błąd. Dla kulistej Ziemi i pustej wewnątrz, horyzont obserwowany z wysokości 25 metrów powinien być widoczny w odległości 17084,3 m. Maksymalny błąd jego wysokości powinien wynosić 8,542 m. Możemy go wyliczyć z prostej zależności. 1[m] – 0,0005[ m] dokładność poziomnicy 17084,3 [m] - x [m] x = 17084,3x0,0005/ 1 x = 8,542 m Jak widzimy jest to spora wielkość, której wartość wynika jedynie z dużej odległości do linii horyzontu. Kiedy celujemy poziomnicą w horyzont, to popełniamy niewielki błąd, zależny jedynie od celności naszego oka. Linia horyzontu jest wąska, dlatego łatwo ją można dokładnie namierzyć. Przyjmijmy, iż błąd zgrania poziomnicy z linią horyzontu może wynosić maksymalnie 0,005 metra. Możemy ułożyć wówczas kolejną proporcję. 17084,3 [m] - [m] 1 [m] - y [m] y = 0,005x1/17084,3 y = 0,000293 mm Otrzymamy wówczas dokładność pomiaru wynoszącą 0,000293mm / m. , co odpowiada błędowi kątowemu 1,660x 10-5. Przy odniesieniu tej dokładności do wielkości kąta pomiędzy horyzontem niebieskim a geometrycznym [0,1610] możemy skłonić się ku tezie, iż pomiar został przeprowadzony z nadzwyczajną precyzją. 9. Pomiar horyzontu w samolocie. Będąc jednak realistą uważam, iż kolejne pomiary tą metodą powinny również zostać przeprowadzone na pokładach transkontynentalnych samolotów. Takie statki powietrzne przemieszczają się na wysokości około 12000 m nad ziemią. Trasa lotu powinna przebiegać nad oceanem lub morzem. Pomiar winny być przeprowadzony przy bardzo dobrej widoczności. Odległość lini horyzontu na tej wysokości wynosi 391,2 km. Kąt zawarty pomiędzy linią horyzontu niebieskiego a teoretycznego wyniesie 3,510. Jest to już wartość dostrzegalna gołym okiem. Pomiaru możemy dokonać poziomnicą nie krótszą, niż 0,5 metra długości. Dokładność jej powinna wynosić 0,5mm/m. Do ustalenia położenia poziomnicy możemy użyć fotela lub jakiegoś blatu stolika. Poziomowania dokonujemy przesuwając pod jednym z końców ustawionej poziomnicy zapałkę lub inny drobny przedmiot. Celując górną powierzchnią poziomnicy w linię horyzontu dążymy do ich wzajemnego zgrania. Po dokładnym zgraniu obu wielkości sprawdzamy położenie pęcherzyka powietrza pomiędzy kreskami na libelli. Pomiary powinniśmy powtórzyć wielokrotnie, a uzyskane wyniki przesłać do sieci, najlepiej w formie filmu. Ponieważ nie możemy liczyć na wiarygodne obserwacje z Kosmosu, to wyniki pomiarów na wysokości 12000 metrów nad ziemią są jedną z najwiarygodniejszych metod pozwalających na ustalenie miejsca naszego życia na planecie Ziemia. 10. Wnioski. Opracowanie to wpisuje się w ciąg moich działań usiłujących zrozumieć elementarną prawdę o miejscu naszego życia na tym bożym świecie. Dążąc do jak najprecyzyjniejszego potwierdzenia moich tez o błędności teorii heliocentrycznej staram się wykorzystać każdą możliwą sytuację do potwierdzenia moich wniosków. W tym celu zamierzam przeprowadzić kolejny eksperyment, lecz tym razem na wysokości aż ponad 130 metrów nad poziomem morza. Na tą chwilę muszę jeszcze jednak poczekać do maja. Wyniki tej obserwacji przedstawię w tym wpisie. Kolejne pomiary mogą jedynie potwierdzić i upowszechnić pomiar przeprowadzony 2 marca 2019 r. Potwierdzenie istnienia tylko jednego horyzontu wpisuje się w kolejny dowód negujący Teorię Heliocen- tryczną. Za to Niebocentryzm ma się coraz lepiej. Przykłady Odmieniaj Dla mnie mogą sobie wziąć cały kwadrant Gamma. Może słyszeliście, że moja orientacja jest legendarna w całym kwadrancie. Inwazja Dominium na kwadrant Alfa, będzie miała taki sam wpływ na Kardasję, jak na nas. Dyskusje w radzie i na spotkaniach kwadrantów trwały bardzo długo. Literature Zastosować obciążenie 100 N ± 10 N na zespół oparcia i miednicy maszyny 3-D H na przecięciu kwadrantu kąta biodra i obudowy pręta T. EurLex-2 Mogłeś tam odpoczywać i zbierać informacje o Kwadrancie Gamma. Była w kwadrancie Northeast, dokładnie tam, gdzie potrzebowała. Literature / Upłynęło 5 miesięcy, odkąd otrzymaliśmy / zakodowaną wiadomość z kwadrantu Alfa. - Jasne - wtrącił się szybko Aaron. - Raz o mało mnie się to nie przytrafiło, w głównym kwadrancie. Literature Ty też byś się tam znalazł, gdybyście się nie zgubili w kwadrancie Delta. rzeczywisty kąt tułowia oznacza kąt zmierzony między pionową linią przechodzącą przez punkt H i linię tułowia z wykorzystaniem kwadrantu kąta pleców na maszynie #-D H. Teoretycznie, rzeczywisty kąt tułowia odpowiada konstrukcyjnemu kątowi tułowia (tolerancje określone w ppkt #.#.# poniżej oj4 Nie ma lepszego źródła witamin i minerałów w całym kwadrancie, niż w tym małym, brzydkim korzeniu opensubtitles2 Był pan na najpiękniejszej planecie w kwadrancie i cały urlop spędził w jaskini? – Kwadrant trzeci się wali – poinformowała Molly Oficer Komunikacyjna. – Kwadrant drugi spadł do dwudziestu procent. Literature Mamy ograniczone dane o Kwadrancie Gamma opensubtitles2 Naśladują one tułów i uda człowieka i są mechanicznie umocowane zawiasowo w punkcie H. Kwadrant zamocowany jest do sondy zawiasowo w punkcie H w celu zmierzenia rzeczywistego kąta tułowia oj4 Z pani własnych wpisów wynika, że spotkała się pani z taką technologią tylko pięć lat temu w kwadrancie Alfa. Procedura sprawdzania bezpieczeństwa, nic się nie dzieje w tym kwadrancie opensubtitles2 Czego bogaci uczą swoje dzieci na temat pieniędzy i o czym nie wiedzą biedni i średnia klasa! 2000 Kwadrant przepływu pieniędzy. WikiMatrix ‒ zawołał Cassar. ‒ Artyleria wroga przesuwa się we wschodni kwadrant. Literature Jaka była szansa, że wpadną na jedyny okręt w kwadrancie z klingonką na pokładzie? - Byłeś w wewnętrznym kwadrancie, pośród importów. Literature Pełnię funkcję dowódcy kwadrantu A, sir! opensubtitles2 Wstępne odczyty śladów życia w kwadrancie 1 są negatywne, sir. Naszym domem jest planeta klasy Y w kwadrancie Delta. Presentation Creator Create stunning presentation online in just 3 steps. Pro Get powerful tools for managing your contents. Login Upload Download Skip this Video Loading SlideShow in 5 Seconds.. Przyrządy optyczne PowerPoint Presentation Przyrządy optyczne. Krótki wstęp. Co to jest optyka? Uploaded on Nov 09, 2012 Download PresentationPrzyrządy optyczne - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - E N D - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Presentation Transcript Przyrządy optyczneKrótki wstęp • Co to jest optyka? • Optyka to dział fizyki, zajmujący się badaniem natury światła, prawami opisującymi jego emisję, rozchodzenie się, oddziaływanie z materią oraz pochłanianie przez materię. Optyka wypracowała specyficzne metody pierwotnie przeznaczone do badania światła widzialnego, stosowane obecnie także do badania rozchodzenia się innych zakresów promieniowania elektromagnetycznego - podczerwieni i ultrafioletu - zwane światłem niewidzialnym. • Optyka to także dział techniki badający światło i jego zastosowania w • Przyrząd optyczny, urządzenie optyczne – urządzenie służące do zmieniania drogi promieni świetlnych, a czasem także promieni niektórych innych form promieniowania elektromagnetycznego. W zależności od konstrukcji, służyć może do różnych celów, jak np. obserwacji obiektów trudno lub wręcz w ogóle nierozpoznawalnych za pomocą nieuzbrojonego ludzkiego oka (obiektów zbyt małych), obserwacji obiektów zasłoniętych dla bezpośredniej obserwacji, projekcji lub ekspozycji obrazów, nadania oświetleniu odpowiedniego kierunku i kształtu, lub też korekty wad wzroku. Oko • Oko składa się z takich elementów jak rogówka, tęczówka, soczewka, ciało szkliste i płyn wodnisty. Światło, gdy wpada do oka musi przejść przez wszystkie te elementy. Każdy taki element składowy wykonuje pewne określone zadania, oraz niestety nie jest pozbawiony pewnych wad. Jednak ogólnie patrząc na oko, jest to naprawdę cudowny układ optyczny działający w wspaniały sposób. Światło to najpierw pada na błonę ochronną oka - rogówkę. W dalszej kolejności przechodzi przez komorę przednią oka i następnie przechodzi przez otwór w tęczówce - przez źrenicę. Zadaniem źrenicy jest regulacja ilości światła wpadającego do wnętrza naszego oka. Jak sami możemy spostrzec obserwując nasze oko, w przypadku gdy mamy do czynienia z silnym źródłem światła, źrenica ulega skurczenia. Natomiast, gdy znajdujemy się w warunkach niedostatecznego oświetlenia znacząco się powiększa, tak, aby wpuścić jak największą ilość światła. Maksymalny rozmiar, jaki może źrenica przybrać to 7-8 mm, a minimalny to 2-3 mm. Jednak jeśli spojrzymy na zmianę natężenia światła, powstałą w wyniku zmniejszenia się szerokości źrenicy to zauważymy że zmaleje ono o ok. 12 dB. Opis oka • Gałka oczna znajduje się w przedniej części oczodołu i porusza się dzięki ruchom mięśni ocznych w zagłębieniu utworzonym przez tkankę tłuszczową oczodołu i liczne powięzie. Wychodzący z niej nerw wzrokowy przechodzi przez otwór kostny do wnętrza czaszki i dalej do mózgu. • Oko ma w przybliżeniu kształt kuli o średnicy 24 mm, wypełnionej w większości bezpostaciową substancją (ciałkiem szklistym), znajdującej się pod ciśnieniem pozwalającym na utrzymanie jego kształtu. Światło wpadające do oka biegnie przez rogówkę, komorę przednią oka, soczewkę i ciało szkliste, by zakończyć swą podróż na siatkówce wywołując wrażenie wzrokowe przekazywane do mózgu za pośrednictwem nerwów łączących się w nerw wzrokowy. Rogówka, wraz z cieczą wodnistą, soczewką i ciałem szklistym, stanowią układ skupiający promienie świetlne tak, by na siatkówce pojawiał się ostry obraz obserwowanego przedmiotu i dawał jak najostrzejsze wrażenie wzrokowe. Dlatego też soczewka ma możliwość zmiany swojego kształtu, a co za tym idzie mocy optycznej. Pozwala to na ogniskowanie na siatkówce przedmiotów znajdujących się w różnych odległościach od oka. Zdolność tę nazywamy akomodacją. Ostre widzenie uzyskiwane jest wtedy, gdy ognisko obrazowe pokrywa się z siatkówką. W przypadku, gdy oko nie jest w stanie zogniskować światła dokładnie na siatkówce mówimy o wadach wzroku. Moc optyczna oka nieakomodującego wynosi około +60 dioptrii, przy czym około 2/3 tej mocy przypada na rogówkę. Na poniższym rysunku widzimy charakterystyczne parametry oka jako układu optycznego. Nad osią symetrii oka znajdują się parametry dotyczące oka nieakomodującego (oznaczone indeksem o), natomiast pod osią - akomodującego (oznaczenie indeksem a). Powierzchnie soczewki zaznaczone są liniami przerywanymi. Jak działa oko?Budowa okaLupa • Lupa to najprostszy przyrząd optyczny służący do obserwacji drobnych przedmiotów, których szczegóły przy oglądaniu gołym okiem są słabo lub całkiem niewidoczne. W najprostszym przypadku lupę stanowi pojedyncza soczewka dodatnia. Działanie lupy polega na zwiększeniu kąta widzenia, pod jakim oko obserwuje przedmiot. Normalnie lupę używa się tak, aby obserwowany przedmiot (AB) znajdował się w jej ognisku przedmiotowym. Wówczas obraz (A' B') tego przedmiotu tworzy się w nieskończoności i oko pracuje przy zwolnionej akomodacji, czyli nastawieniu układu optycznego oka do ostrego widzenia przedmiotów znajdujących się w określonej odległości. Obraz ten jest pozorny, prosty i powiększony. Powiększeniem lupy nazywamy stosunek kąta, pod jakim widziany jest przedmiot umieszczony w jej ognisku, do kąta, pod jakim widziany jest tenże przedmiot bez lupy z odległości 250 mm. Lupy dzieli się na proste i złożone. Do prostych zalicza się pojedyncze soczewki dwuwypukłe, płasko-wypukłe i wklęsło-wypukłe. Mogą one mieć najwyżej 5-krotne powiększenie. Lupy proste najczęściej używane są jako szkła powiększające, służące głównie do odczytywania drobnego pisma, do sprawdzania jakości obróbki powierzchni, do pobieżnej obserwacji drobnych przedmiotów i montażu małych mechanizmów. Wśród lup złożonych wyróżnia się lupy aplantyczne, achromatyczne, ortoskopowe antysygmatyczne. Podział lupPrzykłady lupMikroskop optyczny • Mikroskop – urządzenie służące do obserwacji małych obiektów, zwykle niewidocznych gołym okiem. Mikroskop pozwala spojrzeć w głąb mikroświata. • Budowa mikroskopu: 1. Okular; 2. Rewolwer; 3. Obiektyw; 4. Śruba makrometryczna; 5. Śruba mikrometryczna; 6. Stolik; 7. Źródło światła; 8. Kondensor; 9. Statyw • Pierwsze mikroskopy były mikroskopami optycznymi, w których do oświetlania obserwowanych obiektów wykorzystywano światło dzienne. Za twórców tego rodzaju mikroskopów uważa się Holendrów, Zachariasza Janssena i jego ojca Hansa. Pierwsze konstrukcje wykonali oni około roku 1590. Ze względu na słabe powiększenie (10 razy) mikroskopy nie zdobyły wtedy uznania jako narzędzie mikroskopu optycznego • Mikroskop jest zbudowany z: • okularu, który służy do powiększenia obrazu tworzonego przez obiektyw mikroskopu, • tubusa, który służy do formowania powiększonego obrazu pośredniego, • śruby makrometrycznej, która służy do wstępnej regulacji odległości, • śruby mikrometrycznej, która służy do ustalenia ostrości, • rewolweru, który umożliwia prostą zmianę obiektywu, • obiektywów, które zbierają światło wychodzące z przedmiotu i tworzą jego powiększony obraz pośredni, • kondensora, który koncentruje światło formując z niego stożek, • lusterka, które służy do naświetlania badanego obiektu; Mikroskop optyczny-schematDodatkowe przedmioty optyczne • Teleskop (gr. tēle-skópos – daleko widzący) – przyrząd optyczny złożony z dwóch elementów optycznych: obiektywu i okularu (teleskop soczewkowy) lub z okularu i zwierciadła (teleskop zwierciadlany) połączonych tubusem. Służy do powiększania odległych obrazów. Zarówno teleskop soczewkowy, jak i teleskop zwierciadlany dają obraz rzeczywisty powiększony, odwrócony (soczewkowy). Buduje się wiele rodzajów teleskopów od prostych przyrządów optycznych służących do obserwacji krajobrazu po złożone urządzenia służące w astronomii (głównie teleskopy zwierciadlane, np. teleskop Hubble'a). Znaczna większość używanych na świecie teleskopów o przeznaczeniu astronomicznym to sprzęt amatorski znajdujący się w prywatnych rękach miłośników astronomii. Hobby jakim jest oglądanie obiektów niebieskich zyskało w ciągu ostatnich lat również w Polsce ogromne rzesze entuzjastów czego skutkiem jest znaczna ilość nierzadko nawet dość zaawansowanego optycznie sprzętu w rękach amatorów. Teleskop/lunetaOdbicie i załamanie światła • Odbicie i załamanie światła • Podczas odbicia światła od gładkiej przeszkody kąt padania i kąt odbicia ma tą samą miarę. Następuje odbicie światła. Kierunek rozchodzenia się światła po odbiciu nazywamy promieniem odbitym. Kąt zawarty między promieniem padającym na powierzchnię a prostą prostopadłą do tej powierzchni nazywamy kątem padania światła . Kąt zawarty między promieniem odbitym a tą prostopadłą nazywamy kątem przejściu światła z jednego ośrodka do drugiego kierunek rozchodzenia się światła zawsze ulega zmianie. Następuje załamanie światła. Kierunek rozchodzenia się światła po załamaniu nazywamy promieniem załamanym. Kat zawarty między promieniem padającym na powierzchnię a prostą prostopadłą nazywamy katem padania światła. Kąt zawarty między promieniem załamanym a tą prostopadłą nazywamy kątem załamania. • PRAWO ODBICIA ŚWIATŁA:Promień odbity leży w płaszczyźnie padania, przy czym kąt odbicia jest równy kątowi • SZKŁA OPTYCZNE, PRZYRZĄDY OPTYCZNESZKŁA OPTYCZNESoczewką (sferyczną) nazywamy ciało przezroczyste ograniczone z obu stron powierzchniami kulistymi lub z jednej strony ograniczone powierzchnią kulistą a z drugiej powierzchnia płaską. Rozróżniamy soczewki skupiające i soczewki rozpraszające. Ogniskiem rzeczywistym F nazywamy punkt, w którym przecinają się promienie (po przejściu przez soczewkę) biegnące równolegle do głównej osi optycznej soczewki, w niewielkiej od niej odległości. Ogniskowa f jest to odległość ogniska F od środka soczewki. Każda soczewka skupiająca ma dwa ogniska rzeczywiste położone po obu jej stronach w równych od niej OPTYCZNELUPA – soczewka (lub układ soczewek) skupiająca, służąca do zwiększania kąta widzenia obserwowanych - przyrząd optyczny do oglądania odległych przedmiotów. Składa się z obiektywu i – astronomiczny przyrząd używany do obserwacji ciał – przyrząd optyczny złożony z dwóch połączonych ze sobą lunet, stosowany do obserwacji – przyrząd dający powiększenie do 2000 razy obrazów bardzo małych Wykonanie: Maria Jarosz Aneta Skubis .

astronomiczny przyrząd do pomiaru kątów